CUDAM เป็นโรงพยาบาลขนาดเล็กในมอนเตวิเดโอ อุรุกวัย และบ้านทางคลินิกของนักประสาทวิทยาที่มีชื่อเสียง Dr Claudia Camejo ร่วมกับ Dr Ignacio Amorin ได้รับหน้าที่ในการพัฒนาระเบียบการโรคหลอดเลือดสมองแห่งชาติโดยกระทรวงสาธารณสุขอุรุกวัย หลังจากที่ Angels เริ่มทํางานกับ CUDAM ในช่วงต้นปี 2022 เรายังได้รู้จัก Veronica Motta พยาบาลอายุน้อยที่สร้างมรดกของเธอด้วยการทํางานหนักเพื่อสร้างหน่วยโรคหลอดเลือดสมองที่โรงพยาบาล
แต่นี่คือเรื่องราวของ Raquel Gonzalez พยาบาลที่ CUDAM เป็นเวลา 31 ปีซึ่ง 11 มิถุนายน 2565 ถูกล้อผ่านประตูห้องฉุกเฉินที่เธอทํางานมาเป็นเวลา 25 ปี
มันเป็นวันเสาร์และ Raquel เพิ่งมาทํางานเมื่อเธอโผล่ออกมาเพื่อรับของจากร้านค้าใกล้เคียง เมื่อเธอข้ามถนน เธอรู้สึกชาที่ขาขวา และเมื่อเธอมาถึงทางเท้า เธอพยายามยกเท้าขึ้นบนขอบถนน หลังจากเดินอีกสองสามก้าวเธอก็รู้สึกเวียนหัวและนิ่งกับต้นไม้ เธอค่อนข้างแน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอมีสาเหตุทางระบบประสาทบางอย่าง แต่มันยังไม่เกิดขึ้นกับเธอว่าอาจเป็นโรคหลอดเลือดสมอง
ไม่กี่นาทีต่อมา ตอนประมาณ 19.05 น. รถแท็กซี่ถูกดึงขึ้นมาข้างๆ เธอและพยาบาลจากโรงพยาบาลใกล้เคียงก็ออกมาถามราเกลว่าเธอโอเคหรือไม่ ดังที่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ พนักงานขับรถแท็กซี่เสนอที่จะพาเธอไปโรงพยาบาลในละแวกใกล้เคียง แต่ตอนนี้เธอต้องมาหาเธอว่าเธออาจเป็นโรคหลอดเลือดสมอง ราเกลขอให้ไปที่ CUDAM แทน พวกเขามีระเบียบการโรคหลอดเลือดสมอง เธออธิบายได้
เมื่อ Raquel มาถึงโรงพยาบาลเพียงแปดนาทีผ่านไปตั้งแต่เธอเริ่มตระหนักถึงอาการของเธอและเธอก็ไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป เมื่อ ดร. Erik Cristaldo ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานของเธอ ได้ทําการประเมิน NIHSS แล้ว Raquel ก็ได้ตอบคําถามของเขาด้วยการแสร้งมือซ้ายของเธอ ดิ้นรนกับความสงบที่เธอพยายามและสื่อสารกับเพื่อนร่วมงานของเธอต่อไปจนกระทั่งลูกสาวของเธอมาถึงและเมื่อเห็นความทุกข์ของแม่ของเธอเริ่มร้องไห้ จากนั้นน้ําตาของ Raquel ก็เริ่มไหล เธอบอกว่า “ฉันเข้าไปในเครื่องสแกน CT ร้องไห้และยอมแพ้ต่อพระเจ้า ฉันอยู่ในมือของเขา”
ในเดือนก่อนหน้า Florentina Racchi ที่ปรึกษา Angels ได้ช่วย CUDAM เพิ่มประสิทธิภาพเส้นทางโรคหลอดเลือดสมองของพวกเขา ตอนนี้หลังจากการถ่ายภาพที่ได้รับการยืนยัน Raquel เป็นโรคหลอดเลือดสมองชนิดสมองขาดเลือดชิ้นส่วนทั้งหมดก็เข้าที่ การรักษาด้วยยาการสลายลิ่มเลือดเริ่มเวลา 20.20 น. เวลาตั้งแต่เริ่มได้รับการรักษาคือหนึ่งชั่วโมง 15 นาที
อาการของ Raquel เริ่มดีขึ้นแม้ว่ายาสลายลิ่มเลือดจะเข้าสู่กระแสเลือดของเธอและเมื่อเธอออกจากโรงพยาบาลในอีกห้าวันต่อมา เธอกําลังเดินและพูดคุยเกือบตามปกติ อย่างไรก็ตาม โรคหลอดเลือดสมองก็ได้รับความเสียหาย เธอบอกว่า “ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนฉันไม่สามารถประมวลผลทุกอย่างได้ด้วยอารมณ์ความรู้สึก เมื่อฉันกลับถึงบ้าน ฉันรู้สึกท่วมท้นกับเสียงและการสื่อสารทางสังคม ฉันสามารถทนต่อบริษัทได้ไม่เกินสองหรือสามคนต่อครั้งเท่านั้น”
เธอผ่านทุกขั้นตอนที่ผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองทํา Raquel กล่าว “ฉันคงจะไม่อยากอยู่ในอารมณ์ดีสักพัก และในอีกสักครู่ข้างหน้าฉันอยากร้องไห้ และฉันรู้สึกกลัว วันหนึ่งขณะที่เดินไปตามถนน Julio Avenue 18 แห่ง ฉันเสียความสมดุลและคิดว่า ‘มันไม่สามารถเกิดขึ้นกับฉันได้อีกแล้ว!’ แต่มันเป็นแค่ส้นเท้าของรองเท้าที่หลุดออกมา”
โรคหลอดเลือดสมองได้ทิ้งรอยประทับไว้บนทักษะการเคลื่อนไหวและความทรงจําที่ดีของเธอ "ฉันต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะตระหนักถึงข้อจํากัด" เธอกล่าว “เมื่อผมกําลังจะผลิตมิลานซา [เนื้อลูกวัวอบ] อีกเจ็ดวันหลังจากโรคหลอดเลือดสมองตีบ ผมพบว่าผมไม่สามารถเอาชนะไข่ได้ ภายใน 10 วันฉันกําลังทํางานบางอย่างบนคอมพิวเตอร์สําหรับโครงการความรุนแรงตามเพศ แต่พบว่าฉันลืมวิธีการรวบรวมโครงการที่มีโครงสร้าง และผมมีปัญหาในการจดจําคําพูดของสิ่งของที่ธรรมดาที่สุด เช่น ‘ถ้วย’”
โรคหลอดเลือดสมองตีบส่งผลกระทบต่อครอบครัว และสําหรับคนโชคดี การฟื้นตัวของโรคหลอดเลือดสมองตีบคือโครงการครอบครัว เด็กนักเรียนของ Raquel ที่มีอายุ 23 และ 19 ปีช่วยแบกรับภาระทางอารมณ์และจัดการครอบครัว อดีตสามีของเธอนําอาหารมาเลี้ยงและลูกพี่ลูกน้องย้ายเข้ามาใกล้ขึ้นเพื่อให้แน่ใจว่าเธอปลอดภัย
Raquel ลงทะเบียนในศูนย์ฟื้นฟู CUDAM และทํางานเกี่ยวกับยอดคงเหลือของเธอด้วยความช่วยเหลือของนักกายภาพบําบัด
"การเรียนรู้ซ้ําเป็นความท้าทายที่ยิ่งใหญ่" เธอกล่าว วันเกิดของญาติที่ลื่นไถลในใจของเธอและการทํางานกับสเปรดชีต Excel เป็นความท้าทาย เพื่อข้ามขาของเธอในระหว่างการออกกําลังกายเธอต้องบอกสมองของเธอว่าต้องทําอะไรก่อน แต่เธอบอกว่า “ฉันมีความสุขที่ได้มีชีวิต ซึ่งเป็นสิ่งที่สําคัญที่สุด”
"มีหลายปัจจัยที่ต้องคํานึงถึงและปรับโครงสร้างใหม่" Raquel กล่าวเกี่ยวกับการเดินทางของผู้รอดชีวิตจากโรคหลอดเลือดสมอง “ทรัพยากรก็เด็ดขาดเช่นกัน ฉันสามารถจ่ายค่าใช้จ่ายบางอย่างได้ แต่นอกเหนือจากค่าใช้จ่ายที่สูงแล้ว ยังมีค่าใช้จ่ายทางด้านอารมณ์ ร่างกาย และคลินิกสําหรับผู้ป่วย สังคม และระบบสุขภาพด้วย”
ตอนนี้ Raquel กลับมาทํางานแล้ว ซึ่งเธอมุ่งเน้นไปที่โปรแกรมสุขภาพสําหรับความรุนแรงตามเพศและเข้าร่วมกับผู้ป่วยสองวันต่อสัปดาห์ เป็นงานที่เธอได้มอบหมายเมื่อเธอเริ่มจบการศึกษาระดับปริญญาโทด้านการจัดการบริการสุขภาพในปี 2016 แต่เธอไม่ได้ทํางานนานหลายชั่วโมงก่อนโรคหลอดเลือดสมองของเธอ เธอสนุกกับงานของเธอ แต่ช่วยให้ตัวเองทําสิ่งอื่นด้วย
นับตั้งแต่ที่เธอโรคหลอดเลือดสมอง Raquel ได้อุทิศตนเพื่อสนับสนุนกิจกรรมการป้องกันโรคหลอดเลือดสมอง และร่วมมือกับ Veronica Motta เพื่อนร่วมงานของเธอในโปรแกรมโรคหลอดเลือดสมอง CUDAM ที่ช่วยช่วยชีวิตเธอ
"การที่โรงพยาบาลปิดตัวลงคือกุญแจสําคัญ" เธอกล่าว “ดร. Claudia Camejo เป็นมนุษย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่แตกต่างจากการเป็นมืออาชีพที่ยอดเยี่ยม ฉันรู้จักเธอเป็นการส่วนตัวก่อนตอนของฉันและเธอก็ประพฤติตนอย่างมหัศจรรย์กับฉัน ทุกอย่างมีความเหมาะสมที่สุด ความมุ่งมั่นในการนําระเบียบการไปใช้เป็นพื้นฐาน เรามียา . . . ทุกอย่างประสบความสําเร็จอย่างมาก”
ในฐานะที่เป็นผู้รุกรานโรคหลอดเลือดสมอง การแบ่งปันประสบการณ์ของเธอกับผู้ป่วยและผู้เชี่ยวชาญคนอื่น ๆ นั้นอยู่ในระดับสูงในรายการลําดับความสําคัญของเธอ เธอกล่าวว่า “ฉันเน้นความรู้สึกไวและความเห็นอกเห็นใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่ผู้ป่วยไม่สามารถตอบสนองได้ แม้ว่าคุณจะพูดไม่ได้ แต่คุณก็รู้ดีว่า คุณรับรู้ทุกอย่าง หลายพันสิ่งผ่านหัวของคุณ และเป็นสิ่งสําคัญมากที่จะต้องบอกในทุกขั้นตอนว่าอะไรจะเกิดขึ้นเพื่อคลายความกังวล”
Raquel อธิบายว่าโรคหลอดเลือดสมองของเธอเป็น “กระบวนการเรียนรู้” ที่สอนให้เธอสงบลงและขับเคลื่อนน้อยลง เธอระบุว่าความเครียดเป็นตัวกระตุ้นโรคหลอดเลือดสมองของเธอ พร้อมกับประวัติทางการแพทย์เกี่ยวกับปัจจัยเสี่ยง เช่น น้ําหนักเกิน ดื้อต่ออินซูลิน และความดันโลหิตสูง “ประมาณเก้าวันก่อนเหตุการณ์ที่ฉันเริ่มมีอาการคอหอยอักเสบ และเมื่อฉันเป็นโรคหลอดเลือดสมองที่ฉันตรวจพบว่าติดเชื้อโควิด ฉันคิดว่ามันเป็นผลรวมของหลายปัจจัย”
ไม่ไกลจาก Montevideo คือ Arboretum Lussich เขตอนุรักษ์ป่าริมทะเลที่มีทิวทัศน์ของยูคาลิปตัสที่กว้างใหญ่และมีการเดินป่าที่ยอดเยี่ยม นี่คือจุดที่ Raquel ได้ทดสอบความแข็งแกร่งที่เธอได้รับมาและพบการตรวจสอบมุมมองใหม่เกี่ยวกับชีวิต เธอกล่าวว่า “วันนี้เมื่อฉันไปเที่ยวพักผ่อน ฉันยังคงทําสิ่งต่าง ๆ เพื่อท้าทายตัวเอง ปีนขึ้นไปบนหินที่ชายหาด ฉันได้ขึ้นและลงเส้นทาง Lussich Trail และรู้สึกได้ถึงพลังงานและสมรรถภาพทางกายภาพเหมือนเดิม แต่ฉันระมัดระวังมากขึ้นและได้เปลี่ยนบางสิ่ง ฉันกําลังจะผ่านชีวิตที่ช้าลงเพราะอย่างที่ฉันพูดเสมอมา ฉันได้วิ่งข้ามบางสิ่งบางอย่างไปแล้ว”
